Το βιβλίο που θα ήθελες να είχαν διαβάσει οι γονείς σου, της Philippa Perry

 

Προφανώς και έχει γίνει Best seller από τον τίτλο και μόνο!

Η Αγγλίδα συγγραφέας, ψυχοθεραπεύτρια, πολύ γνωστή από ό,τι διαβάζω στη χώρα της, με εκπομπή στην τηλεόραση, με άρθρα στις εφημερίδες, καταπιάνεται με ένα θέμα που αγγίζει όλους τους ενήλικες. Ένα θέμα που άλλοτε πονά, άλλοτε μας κάνει να χαμογελάμε και τέλος πάντων κάποια σημεία του μυαλού και της καρδιάς ενεργοποιεί με διαφορετικό τρόπο για τον καθένα από εμάς.

Θεωρώ ότι όποιος είναι γονέας, σε όποια ηλικία κι αν είναι το παιδί ή τα παιδιά του, μόνο κέρδος θα αποκομίσει διαβάζοντάς το. Γιατί ο στόχος της συγγραφέα είναι να βοηθήσει τον γονιό να αποκτήσει ουσιαστική σχέση με το παιδί του. Λέει η ίδια στην εισαγωγή: " Διαβάζοντας το βιβλίο, θα σας συμβούλευα να θυμηθείτε τη δική σας παιδική ηλικία, ώστε να μεταφέρετε στα παιδιά σας τις θετικές σας εμπειρίες και να μπλοκάρετε τις αρνητικές συμπεριφορές που δε βοηθούν".

Άραγε η δική μας παιδική ηλικία παίζει ρόλο στον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας; Κι αν δεν είχαμε μια τέτοια παιδική ηλικία που θα θέλαμε, άραγε αυτό μας εμποδίζει να γίνουμε καλοί γονείς;

Σε αυτά τα θεμελιώδη ερωτήματα δίνει απαντήσεις η συγγραφέας και σε πολλά άλλα.

Θα ήθελα εδώ να πω κάτι σχετικό από την προσωπική μου εμπειρία. Μου αρέσει πολύ να παρατηρώ τους ανθρώπους. Μια συχνή εικόνα είναι οι γονείς που περιμένουν τα παιδιά τους στην πόρτα όταν σχολάνε...ή που τα συνοδεύουν το πρωί και τα αποχαιρετούν. Πόσα πολλά μπορεί να καταλάβει κάποιος παρατηρώντας τον τρόπο επικοινωνίας ανάμεσα στο γονιό και το παιδί. Βλέπουμε γονείς, μητέρες στην πλειοψηφία, αλλά και αρκετούς πατέρες, να αφήνουν το παιδί με ένα μεγάλο χαμόγελο να τα συνοδεύει ως την είσοδο της αυλής, με ένα γλυκό βλέμμα να τα ακολουθεί και με μια ευγενική και από καρδιάς "καλημέρα" για τον εκπαιδευτικό που θα τύχει εκείνη τη στιγμή να είναι στη θέση υποδοχής.

Βλέπουμε όμως και γονείς που βιαστικοί βιαστικοί αφήνουν το παιδί με μια υπενθύμιση συχνά, να είναι καλό παιδί, να προσέχει στο μάθημα, να θυμηθεί την ορθογραφία, να ...να ...να....! Και μαντέψτε...δεν περισσεύει ούτε μια "καλημέρα" για τον εκπαιδευτικό που υποδέχεται το παιδί τους!

Πολύ πιθανό αυτοί οι δεύτεροι γονείς, το μεσημέρι θα έχουν κάποια παρατήρηση να κάνουν, κάτι δεν θα τους αρέσει από αυτά που θα τους πει το παιδί, κάποια δυσαρέσκεια θα φανεί για κάποιο λόγο...

Όμως φυσικά θα δούμε και εκείνους που θα έχουν πάλι έναν γλυκό λόγο να πουν, ένα απλό "πώς πέρασες σήμερα;" και όχι "τι βαθμό πήρες στο τεστ ή στην ορθογραφία". 

Μαντέψτε και κάτι ακόμα... Ποιανών τα παιδιά είναι συνήθως πιο ήρεμα, πιο συγκροτημένα, πιο συνεργάσιμα και πιο ευγενικά; 

Η αποδοχή και η κατανόηση φαίνεται να είναι μονόδρομος για να χτιστεί μια υγιής σχέση με το παιδί μας. Φυσικά αυτό δεν αφορά μόνο τους γονείς αλλά και τους εκπαιδευτικούς. Έχουμε την ίδια ευθύνη απέναντι στα παιδιά, το ίδιο χρέος. Να βοηθήσουμε (στο βαθμό που μπορούμε και μας επιτρέπεται), να δομήσουν ισχυρές προσωπικότητες, με αγάπη για τη γνώση και την αναζήτηση. Όπως λέει και η Perry: "Διαμορφώνουμε την ενήλικη υπόστασή μας μέσα από τις εμπειρίες που βιώνουμε ως παιδιά. "

Και σχετικά με την κριτική που κάνουμε ως γονείς: "Δεν βοηθά καθόλου το να χαρακτηρίσεις ένα παιδί καλό ή κακό, ή γενικότερα να του δώσεις οποιονδήποτε χαρακτηρισμό, γιατί είναι πολύ δύσκολο για έναν άνθρωπο να προοδεύσει, να εξελιχτεί και να ξεπεράσει τον εαυτό του, κουβαλώντας μια συγκεκριμένη ταμπέλα που τον χαρακτηρίζει."

Θέλουμε να είμαστε το πρόσωπο στο οποίο μπορεί να μιλήσει το παιδί μας; "Τότε θα πρέπει να δεχόμαστε όλα τα συναισθήματά του. Το θυμό, το φόβο, τη θλίψη και τις χαρές του."... " Το βασικό ζητούμενο είναι η ποιότητα των σχέσεων. Ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνουμε να δημιουργούμε σχέσεις με τους γονείς και τα αδέρφια μας διαμορφώνει μια ισχυρή συνήθεια και αποτελεί τον χάρτη με τον οποίο θα πορευτούμε σε όλες τις μεταγενέστερες σχέσεις μας" !!!

Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι γονείς δυσανασχετούμε όταν τα παιδιά μας δεν είναι τα καλά, χαμογελαστά και χαριτωμένα παιδάκια που δείχνουν οι διαφημίσεις. Και ξεχνάμε πως έχουν και τα παιδιά μας ακριβώς τα ίδια συναισθήματα που βιώνουμε και εμείς στην ενήλικη ζωή μας. Ας αφήνουμε λοιπόν χώρο στα παιδιά μας να βιώνουν τα συναισθήματά τους και ας μην τους δημιουργούμε ενοχές για αυτά. " Τα παιδιά μας είναι άνθρωποι με τους οποίους θα χτίσουμε σχέσεις ζωής που θα βασίζονται στην αποδοχή και την αγάπη."

Αν έπρεπε να ξεχωρίσω μία φράση από όλο το βιβλίο που με άγγιξε περισσότερο θα ήταν η εξής: " Τα παιδιά θα μας διδάξουν να ζούμε περισσότερο στο παρόν." Αντί να κρίνουμε λοιπόν, καλύτερα να παρατηρούμε. και μέσα από την παρατήρηση θα προσγειωνόμαστε στο εδώ και τώρα, θα δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας να χαίρεται και να απολαμβάνει τη στιγμή, όπως ακριβώς κάνει ένα παιδί. 

Σε ένα εξίσου ενδιαφέρον σημείο του βιβλίου η συγγραφέας μάς προτρέπει να απαλλαχτούμε κάπως από την ιδέα του τέλειου γονιού. Σημασία δεν έχει να μην κάνεις λάθη ως γονιός, -υπάρχει άραγε κανείς που να το πιστεύει αυτό; Σημασία έχει να φροντίζουμε τον εαυτό μας, να του επιτρέπουμε τα λάθη, να βελτιωνόμαστε ως άνθρωποι, να δίνουμε αξία στην ύπαρξή μας για να μπορούμε να δημιουργούμε μια σταθερή βάση, η οποία θα λειτουργήσει ως μια καλή αφετηρία για να δημιουργήσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και ουσιαστικής επικοινωνίας με τα παιδιά μας. " Όταν οι γραμμές επικοινωνίας είναι ανοιχτές ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, ακόμα και οι πιο σύνθετες και δύσκολες συζητήσεις γίνονται πιο εύκολες."

Κλείνοντας θα ομολογήσω το εξής: Ναι, θα ήθελα αυτό το βιβλίο να το είχαν διαβάσει οι γονείς μου. Και εύχομαι από τα βάθη της ύπαρξής μου να με ευγνωμονούν τα παιδιά μου που το διάβασα!