ΜΗΔΕΙΑΣ ΜΠΟΥΡΚΑ από το ΘΕΣΣΑΛΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

 

Κριτικός θεάτρου δεν είμαι…

Όμως το θέατρο είναι για όλους, και όλοι όσοι έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν μία παράσταση γίνονται μέτοχοι, επενδύουν (δεν εννοώ φυσικά μόνο το χρηματικό αντίτιμο ), επενδύουν χρόνο, συναίσθημα, σκέψη…

Στην αρχαία Ελλάδα το θέατρο ήταν τμήμα της εκπαίδευσης των πολιτών, με εξέχουσα σημασία και θέση στη ζωή τους. Η ύπαρξη, εξάλλου, τόσων  θεάτρων σε πολλές από τις πόλεις κράτη στον ελλαδικό χώρο, επιβεβαιώνει την σημαντικότητα που του προσέδιδαν οι αρχαίοι πρόγονοι .

Με αυτή τη μικρή εισαγωγή θα ήθελα να μοιραστώ λίγες σκέψεις για την παράσταση που παρακολούθησα  χτες βράδυ στον κήπο του Διαχρονικού Μουσείου Λάρισας.

«Μήδειας μπούρκα», του Ανδρέα  Φλουράκη το έργο, σε σκηνοθεσία της Κυριακής Σπανού με τη Μαρσέλα Λένα στην ερμηνεία.

Έχουν γραφτεί αρκετά λόγια για το έργο αυτό, από ειδικούς και μη, έχει βραβευτεί στο εξωτερικό, αυτά είναι γνωστά, νομίζω, εδώ προσπαθώ απλώς να καταθέσω το πώς εγώ το προσέλαβα, τι έγραψε στη δική μου ψυχή, τι αποτύπωμα άφησε…

Προσωπικά έχω ως βασικό κριτήριο για το αν μια παράσταση μου άρεσε ή όχι , το κατά πόσο μου κράτησε όλη τη σκέψη εκεί, χωρίς να παρεκκλίνει καθόλου. Το μυαλό όντως έμεινε εκεί, για τη μία και μισή περίπου ώρα που διήρκεσε, κοκαλωμένο, ακολουθώντας τα μάτια που έμειναν επίσης εκεί, επίσης κοκαλωμένα πάνω σε αυτό το κορίτσι, σε αυτή τη γυναίκα που ερμήνευε με τη φωνή, με τα μάτια, με το σώμα, με όλη της την ύπαρξη!

 Ένα κορίτσι μόνο του, πάνω σε ένα πλαστικό δάπεδο, με δυο βαλίτσες, με ένα σώμα να πηγαινοέρχεται ακούραστο, με μια φωνή που σε έκανε να πονάς κι εσύ, να κλαις μαζί της, να θες να της πιάσεις το χέρι, να της πεις ότι τη νιώθεις, την καταλαβαίνεις…!

Η ξένη, η «άλλη», η προδομένη, η καταπιεσμένη, η ερωτευμένη, η γυναίκα που επιθυμεί, η γυναίκα που μαζεύεται και κλείνεται για να προστατευτεί από τα αδιάκριτα βλέμματα του «καθωσπρέπει» περίγυρου που όλο κρίνει και κρίνει και χλευάζει και βρίσκει πάντα έναν πιο αδύναμο να ξεσπάσει επάνω του για να κρύψει τις δικές του πληγές …

Η γυναίκα που κουβαλά τα βαρίδια της οικογένειάς της, που πίστεψε ότι μπορούσε να ξεφύγει , από τι άραγε; Η γυναίκα που βρέθηκε σε ξένο τόπο ακολουθώντας την ελπίδα στο πρόσωπο ενός άντρα, η γυναίκα που χάρισε  ζωή στη ζωή της, έγινε μάνα, έγινε η ίδια η ζωή!

 Μα για τους άλλους ήταν πάντα μια ξένη. Και όμως αυτή η ξένη γυναίκα,  γίνεται όλο και πιο ελεύθερη, όλο και πιο δυνατή και επιτρέπει στον εαυτό της να κάνει στο τέλος το καλό… και αυτό είναι το μεγαλείο της! Βγαίνει μέσα και πάνω από όσα την εγκλωβίζουν, κάνει την υπέρβαση...και παρασέρνει και εμάς, τους θεατές σε ένα ταξίδι προς όπου θεωρεί ο καθένας πως έκανε η Μήδεια...αυτή η Μήδεια!

Υποκλίνομαι, ειλικρινά, στην ερμηνεία της ηθοποιού καθώς και στη σκηνοθετική σύλληψη.

Αν το θέατρο είναι η μέγιστη μορφή ψυχαγωγίας τότε αυτό το έργο οδήγησε την ψυχή μας λίγο πιο πάνω… Ευχαριστούμε…