Γκρίζες Μέλισσες του Αντρέι Κούρκοφ

 Αφορμή για να αποκτήσω αυτό το βιβλίο ήταν μια συνέντευξη που έτυχε να ακούσω του μεταφραστή (Δημήτρης Τριανταφυλλίδης) και πιο συγκεκριμένα, ένα σημείο της συνέντευξης όπου ανέφερε ότι ο συγγραφέας, ενώ είναι Ουκρανός γράφει στη μητρική του γλώσσα δηλαδή στα ρώσικα! 

"Κάτι γίνεται εδώ!", η πρώτη αυθόρμητη σκέψη...συν πολλές απορίες για το τι ακριβώς συμβαίνει εκεί, σε αυτή τη μεγάλη χώρα με τα τόσα ελληνικά ονόματα πόλεων! Συμφερούπολη, Μαριούπολη... 

Άκουσα και διάβασα αρκετές αναλύσεις ειδικών και "ειδικών", όμως πόσο εύκολο είναι να λάβεις απαντήσεις σε γεγονότα που βρίσκονται σε εξέλιξη και που εμπλέκονται τόσα πολλά που εμείς οι απλοί πολίτες μόνο μια μικρή γεύση του "πάνω πάνω" νιώθω πως μπορούμε να οσμιστούμε...και αν...;

Ο Κούρκοφ λοιπόν είναι Ουκρανός, γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη και ζει στο Κίεβο, γράφει στα ρωσικά και το γεγονός αυτό τον βάζει σε μια θέση περίεργη, γιατί και οι Ρώσοι αλλά και οι Ουκρανοί τον αντιμετωπίζουν με μια συγκράτεια έως καχυποψία. Ενώ στην Ευρώπη γενικότερα θεωρείται ως ένας πολύ αξιόλογος συγγραφέας με τα μέχρι τώρα δείγματα της δουλειάς του. ("Οι πιγκουίνοι δεν πεθαίνουν απ' το κρύο", "Ο τελευταίος έρωτας ενός Ουκρανού προέδρου")

Στο πιο πρόσφατο λοιπόν μυθιστόρημά του-γράφτηκε το 2018- ασχολείται με έναν συνταξιούχο δημόσιο υπάλληλο που είναι και μελισσοκόμος, ο οποίος ζει στο ερημωμένο λόγω εχθροπραξιών χωριό του μαζί με το μελίσσι του και με μοναδική ανθρώπινη παρουσία εκεί έναν άλλον άντρα με τον οποίο ήταν από τα παιδικά τους χρόνια κάπως αντίζηλοι. Ζουν στη λεγόμενη Γκρίζα ζώνη της Α. Ουκρανίας, ανάμεσα δηλαδή από περιοχές όπου γίνονται πολεμικές συγκρούσεις. Αυτό που διαφαίνεται από την αρχή είναι ότι οι δύο άντρες ανήκουν σε διαφορετικά ιδεολογικά στρατόπεδα, όμως ο συγγραφέας επιλέγει να μην αναφέρεται ξεκάθαρα ποιος είναι με ποιον. Κάπως δίνει την εντύπωση ότι θέλει να απαλύνει τις αντιθέσεις, αν και στην πορεία ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι υπάρχουν δύο αντίπαλες πλευρές, ίσως και περισσότερες.

Ο μελισσοκόμος κάποια στιγμή, μπαίνοντας η άνοιξη, πρέπει να μετακινήσει τις κυψέλες του από το χωριό του που βρίσκεται στην περιοχή του Ντονιέτσκ, προς την Κριμαία για να βρουν τροφή. Εκεί περιγράφεται μια άλλη κατάσταση εξίσου ενδιαφέρουσα για σκέψη και αν κάποιος επιθυμεί κάτι παραπάνω, για περισσότερη ιστορική αναζήτηση για το τι συνέβη και σε αυτή την περιοχή. Συναναστρέφεται με μια οικογένεια Μουσουλμάνων, υπάρχουν αρκετές αναφορές στον διαφορετικό τρόπο ζωής, όμως με έναν εμφανή σεβασμό και πάντα με όμορφες, χορταστικές περιγραφές. Αυτό εξάλλου το στοιχείο διατρέχει ολόκληρο το βιβλίο. Όπως επίσης και ο σεβασμός στη φύση και τα πλάσματά της.