Για τη μητέρα που γιορτάζει...

 Το κείμενο που ακολουθεί δημιουργήθηκε το 2020 για τη γιορτή της μητέρας, εν μέσω πανδημίας και εγκλεισμού, ανάμεσα σε προσπάθειες για να ανταπεξέλθουμε γονείς, παιδιά και εκπαιδευτικοί σε μια νέα συνθήκη εκπαίδευσης από απόσταση και γενικότερα σε ένα κλίμα ανασφάλειας και φόβου. 

Σήμερα, δυο χρόνια μετά, τα πράγματα φαίνονται καλύτερα στο κομμάτι που αφορά την πανδημία, όμως η εποχή εξακολουθεί να κουβαλά άσχημες ειδήσεις, με έναν πόλεμο στην Ευρώπη και με τόσες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, αν όχι  όλοι, οι περισσότεροι στην καθημερινότητα... 

Όμως, φαντάζομαι πως όλες οι μητέρες έχουν πάνω κάτω τα ίδια όνειρα και τις ίδιες σκέψεις για τον κόσμο, για τη ζωή... Σε όλες τις μητέρες λοιπόν που βρίσκουν λόγο να ονειρεύονται , αφιερωμένο εξαιρετικά! Και πιο ειδικά στις μητέρες που τα δύο τελευταία σχολικά έτη, μου εμπιστεύτηκαν την ακαδημαϊκή και την κοινωνική εκπαίδευση των παιδιών τους. 

 

Μέσα σε αυτή τη δύσκολη για όλες και όλους μας συγκυρία ας κοιτάξουμε μέσα μας, εμείς οι μητέρες και ας γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι για να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα από όλα...να προσφέρουμε απλόχερα αγάπη και φροντίδα στα παιδιά που είναι το μέλλον αυτού του κόσμου!

Όλες οι μάνες, ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας, μορφωτικού ή βιοτικού επιπέδου, ας έχουμε έναν βασικό κοινό στόχο, να παραδώσουμε στα παιδιά μας έναν κόσμο καλύτερο, περισσότερο ανθρώπινο, με αξίες και αντιλήψεις που θα έχουν ως στόχο πρώτα και πάνω απ' όλα τον άνθρωπο και όχι το κέρδος. Έναν κόσμο ειρηνικό, με σεβασμό στον απέναντι, με κατανόηση και αλληλεγγύη, με διάθεση για προσφορά, με σεβασμό για τη φύση και όλα της τα πλάσματα, για να μπορούμε μαζί με τα παιδιά μας να έχουμε πιο καθαρό και αισιόδοξο βλέμμα για το μέλλον...

Έναν τέτοιο κόσμο ας προσπαθήσουμε η καθεμία από εμάς, με τον τρόπο που ξέρουμε, με τον τρόπο που μπορούμε να ανακαλύψουμε, να αφήσουμε για τα πολυτιμότερα πλάσματα της ζωής μας, τα παιδιά μας, αλλά και τα παιδιά όλου του κόσμου, που έχουν τις ίδιες ανάγκες με τα δικά μας παιδιά , σε όποιο μέρος του πλανήτη κι αν κατοικούν. 

Έχουν την ίδια ανάγκη να κλάψουν στην αγκαλιά μας, να θυμώσουν μαζί μας, να κρατηθούν από το χέρι μας, να μας αναζητήσουν τη νύχτα, να τραβήξουν την προσοχή μας, να διεκδικήσουν την αποκλειστικότητα της ενασχόλησης μαζί τους, να γελάσουν, να φωνάξουν, να εμπιστευτούν, να κρυφτούν....να..., να...., να...., κοντά μας ή μακριά μας, αλλά πάντα σαν να 'μαστε με κάποιο θαυμαστό τρόπο δίπλα τους.

Πάντα πίστευα πως η γυναίκα που γίνεται μητέρα, έχει μπροστά της έναν μονόδρομο, να γίνεται καλύτερος άνθρωπος!

Ας γίνουμε για τα παιδιά μας φάροι ελπίδας και καταφύγια στις δύσκολες στιγμές τους. 

Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν στη ζωή τους , μπορούμε όμως να τα θωρακίσουμε με αξίες και στάσεις ζωής που θα τους δίνουν δύναμη και ισχυρό βηματισμό, ακόμα και όταν βιολογικά δεν θα είμαστε πια κοντά τους...

Δεν μπορούμε πάντα να τα προφυλάξουμε από το κακό, ίσως όμως μπορούμε να τα μάθουμε να το ξεχωρίζουν, δείχνοντάς τους πώς να κάνουν το καλό!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ & ΧΡΟΝΙΑ ΦΩΤΕΙΝΑ!