Στα θρανία ξανά!

 Όχι ως δασκάλα αυτή τη φορά όμως!

Ούτε που θυμάμαι πόσα χρόνια πέρασαν από την πρώτη φορά που παρακολούθησα μάθημα Αγγλικών στο φροντιστήριο που μόλις είχε ανοίξει στο χωριό μου...ούτε που θέλω να τα λογαριάσω!

Γιατί δεν είναι αυτό το θέμα. Ποιο είναι το θέμα τότε...θα μου πείτε!

Το θέμα είναι ένα ερώτημα που ήρθε στο μυαλό μου...πώς πρέπει να είναι αυτός ο άνθρωπος που αναλαμβάνει να διδάξει σε άλλους, κάτι που ο ίδιος αντικειμενικά το κατέχει σε ικανοποιητικό βαθμό. Είναι αρκετό να κατέχει μια πιστοποίηση που να βεβαιώνει ότι έχει τα τυπικά προσόντα; Ωραία, ας θεωρήσουμε ότι αυτό είναι απαραίτητο για να υπάρχει μια σταθερή βάση. Από εκεί και πέρα όμως; Τι άλλο πρέπει να κουβαλάει αυτός ο άνθρωπος στη "βαλίτσα" του προκειμένου να θεωρηθεί "καλός δάσκαλος";

Αυτό αναρωτήθηκα μόλις επέστρεψα στα θρανία, από την πλευρά του μαθητή. Θα μου πεις: "Καλά, τόσα χρόνια, ως εκπαιδευτικός δεν το σκέφτηκες, τώρα σε πήρε ο πόνος;". Φυσικά και το σκέφτηκα και το σκέφτομαι καθημερινά, αλλά τώρα μου δίνεται μια ευκαιρία να ξαναδώ τα πράγματα από την άλλη πλευρά! Αυτή της μαθήτριας.

Η πρώτη, άμεση παρατήρηση έχει να κάνει με την ψυχολογία του μαθητή. Ο άνθρωπος που κάθεται στο θρανίο, σε όποια ηλικία και αν είναι, αισθάνεται μαθητής! Και αυτομάτως έχει προσδοκίες από τον εκπαιδευτικό. Ο δε εκπαιδευτικός από τη στιγμή που μπαίνει σε τάξη "ενδύεται" το ρόλο του ταχυδακτυλουργού. Εννοώ ότι, εκτός από το έργο αυτό καθ' αυτό, έχει να τραβήξει το ενδιαφέρον των μαθητών του, να καθοδηγήσει τους μαθητευόμενους προς την κατάκτηση της γνώσης, να δημιουργήσει ένα ευχάριστο κλίμα ώστε οι μαθητές του να αισθάνονται άνετα, να βοηθά όποιον χρειάζεται...και πόσα ακόμα! Πραγματικά πολλαπλοί ρόλοι και μάλιστα καλείται να ανταποκρίνεται σε αυτούς σχεδόν ταυτόχρονα !

Πέρα από την δεδομένη επάρκεια λοιπόν του εκπαιδευτικού υπάρχουν και άλλες δεξιότητες που πρέπει να διαθέτει αν θέλει να στέκεται με αξιοπρέπεια και να βλέπει αποτελέσματα στο κοπιώδες έργο του.

Είναι μόνο ταλέντο; Είναι σίγουρα και ταλέντο! Όμως η γενικότερη συγκρότηση της προσωπικότητας, η γενικότερη μόρφωση, η ευελιξία, η προσαρμοστικότητα, η ευγένεια, η εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του, η συνεχής ενημέρωση και επιμόρφωση, η αυτοβελτίωση, η προσπάθεια να μη μένει στάσιμος, η επίγνωση για το τι καταλαβαίνει και τι όχι ο μαθητής...ίσως να είναι μερικά από τα στοιχεία που να κάνουν το μαθητή να θέλει να είναι στην αίθουσα μαζί του και αυτό μπορεί να είναι το μαγικό  κλειδί που θα ξεκλειδώσει αυτή την πόρτα που οδηγεί προς τη γνώση! Πιστεύω πως τα πρώτα βήματα σε αυτό το μονοπάτι (της γνώσης) είναι καθοριστικά σε μεγάλο βαθμό. 

Υπάρχει άραγε άνθρωπος που να μην έχει αναμνήσεις, καλές ή κακές, από τα πρώτα του βήματα στο σχολείο; Αμφιβάλλω...Εκτός αν ήταν τόσο τραυματικές που να τις έχει απωθήσει, σαν να μην έγιναν!

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές, η αγαπημένη δασκάλα των Αγγλικών, η κυρία Όλγα, δασκάλα μου όταν πρωτοπήγα σε ηλικία δημοτικού στο ολοκαίνουριο φροντιστήριό της και δασκάλα μου ξανά, μετά από 40 χρόνια (απίστευτο!). 

Κυρία 'Ολγα σ' ευχαριστώ για όλα, για τον δρόμο που μου άνοιξες τότε, για το σπίρτο που έριξες στο ανήσυχο μυαλό μου! Να είσαι πάντα νέα στο μυαλό και στην ψυχή!

Αυτή το κείμενο αφιερωμένο σε σένα...από καρδιάς!