ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ...

  Κριτικός θεάτρου δεν είμαι… Όμως το θέατρο είναι για όλους, και όλοι όσοι έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν μία παράσταση γίνονται μέτοχοι, επενδύουν (δεν εννοώ φυσικά μόνο το χρηματικό αντίτιμο ), επενδύουν χρόνο, συναίσθημα, σκέψη… Στην αρχαία Ελλάδα το θέατρο ήταν τμήμα της εκπαίδευσης των πολιτών, με εξέχουσα σημασία και θέση στη ζωή τους. Η ύπαρξη, εξάλλου, τόσων   θεάτρων σε πολλές από τις πόλεις κράτη στον ελλαδικό χώρο, επιβεβαιώνει την σημαντικότητα που του προσέδιδαν οι αρχαίοι πρόγονοι . Με αυτή τη μικρή εισαγωγή θα ήθελα να μοιραστώ λίγες σκέψεις για την παράσταση που παρακολούθησα   χτες βράδυ στον κήπο του Διαχρονικού Μουσείου Λάρισας. «Μήδειας μπούρκα» , του Ανδρέα   Φλουράκη το έργο, σε σκηνοθεσία της Κυριακής Σπανού με τη Μαρσέλα Λένα στην ερμηνεία. Έχουν γραφτεί αρκετά λόγια για το έργο αυτό, από ειδικούς και μη, έχει βραβευτεί στο εξωτερικό, αυτά είναι γνωστά, νομίζω, εδώ προσπαθώ απλώς να καταθέσω το πώς εγώ το προσέλαβα, τι έγραψε...

  Περί προίκας "και άλλων δαιμονίων" ο λόγος! Ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο! Δεν είναι μια ιστορική αναδρομή στον θεσμό της προίκας στον ελλαδικό χώρο ούτε ένα μυθιστόρημα ή διηγήματα με θέμα κάποιες προίκες γυναικών… Η συγγραφέας μάς επιτρέπει, με τον πρωτότυπο τρόπο που είναι γραμμένο το βιβλίο, να ακούσουμε κι εμείς τις αφηγήσεις πέντε γυναικών από τον θεσσαλικό χώρο που είναι γεννημένες μεταξύ 1923 και 1946. Θα μπορούσε η καθεμιά από αυτές   να είναι η γιαγιά μας, η θεία μας, η μάνα μας… και δεν το λέω μόνο λόγω χρονικής απόστασης αλλά και λόγω οικειότητας που αισθάνεται ο αναγνώστης/ η αναγνώστρια.   Έτσι σε κάνει να αισθάνεσαι το βιβλίο. Κάθεσαι στο ασβεστωμένο *πεζουλάκι   στην αυλή μαζί τους, κάτω απ’ την κληματαριά, δίπλα στην **τουλούμπα, τρως μια κουταλιά γλυκό από αυτό το υπέροχο κεράσι που όμοιό του πουθενά δεν θα βρεις, αυτό που είναι κρυμμένο καλά στο κλειδωμένο ντουλάπι του μπουφέ για «καναν ξένο»(έτσι έλεγε η γιαγιά μου) και όπως καταλαβαίνετε, αυτ...

  Η εικόνα που έχω για την Αβάνα και την Κούβα γενικότερα, όπως και οι περισσότεροι, υποθέτω, άνθρωποι της γενιάς μου, είναι προφανώς αυτή που συνδέεται άμεσα με την εποχή που στην ηγεσία της χώρας ήταν ο Φιντέλ Κάστρο και όσα έχουμε δει από ταινίες  που αναφέρονται στη χρυσή εποχή της, αυτή των αρχών του 20ού αιώνα, με τις επαύλεις, τα πολυτελή αυτοκίνητα, τις ορχήστρες… Μία πολύ ωραία ταινία που μου έρχεται στο μυαλό, με τέτοιες αναφορές, είναι η HAVANA του Σίντνεϋ Πόλακ   με τον Ρόμπερτ Ρέτφορντ και τη Λένα Ολίν. Αναφέρεται βέβαια στη δεκαετία του ’50 , αλλά δίνει μια εικόνα πολύ χαρακτηριστική, νομίζω. Ήταν μάλιστα υποψήφια για Όσκαρ καθώς και για Χρυσή Σφαίρα για τη μουσική της! Το βιβλίο λοιπόν είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που ταξιδεύει τον αναγνώστη σε δύο εποχές. Η υπόθεση ξεκινά το 2016, με τον πρώην αστυνομικό Μάριο Κόντε να βοηθά τις αρχές, λόγω έλλειψης προσωπικού, στη διερεύνηση δύο φόνων.Τα θύματα όμως , τα οποία είναι κυβερνητικά στελέχη, εμπλέκοντα...